Zeven maanden zwanger, trots en dol gelukkig. Dit klein wezen mag groeien in mijn buik. Haar kleine voetjes voel ik volop bewegen. Wat een bijzondere ervaring.
Het was een warme zomerdag, de zon scheen over mijn prachtige haren. Het voelde zo fijn om even buiten te zijn. Eindelijk kon ik alleen zijn en genieten van mijn kleine meid.
Mijn gedachten dwaalden af, en ik zei tegen mijzelf; “Ik wil niet terug naar dat huis, alleen al de gedachte om samen te zijn voelt voor mij verstikkend.” Mijn hart gaat sneller kloppen en mijn handen beginnen te zweten. Ik haalde een paar keer diep adem en pakte mijn sleutels uit mijn tas en deed de voordeur open.
Ik verstijfde even, ik hoopte dat hij niet thuis zou zijn. Hij verheft zijn stem en zei; “ Waar was jij?” Met een trillende stem zei ik; “ Ik was even gaan wandelen.” Hij begon nog harder zijn stem te verheffen en de blik in zijn ogen was intens. Zijn ademhaling voelde ik in mijn gezicht. Mijn lichaam begon te beven. Hij pakte me bij mijn arm, sleurde me naar de woonkamer en duwde me op de bank. In gedachten was ik met mezelf in gesprek; “Hoe ga ik dit overleven, ik moet vluchten.” Heel even keek hij weg, en ik rende zo hard als ik kon naar de voordeur.
Voordat ik het wist greep hij me bij mijn haar. En gaf mij een harde stomp in mijn gezicht. Ik viel achterover en knalde met mijn hoofd tegen de grond. Ik voelde mijn kaak “uit de kom” schieten. Door de val bewoog mijn kleine meid niet meer. Het was stil, het was donker.
Deze herinnering doet mij beseffen hoeveel impact dit heeft gehad op mijn kleine meid.
Waarom houden we vast aan ongezonde relaties? Hoe komt het dat we hierin verstrikt raken?